Hoofdstuk 13: De Angst Voor De Confrontatie

Mama kwam net naar me toe met een eenvoudige vraag: of ik het kostgeld kon overmaken. Ik zei meteen ja, zonder te aarzelen. Het was een automatische reactie, maar de realiteit is dat ik het helemaal niet kan. Het geld is er niet meer, opgeslokt door mijn verslaving. De leugens zijn zo'n gewoonte geworden dat het voelt alsof ik steeds verder in een web van bedrog verstrikt raak, en nu staat de waarheid op het punt om onvermijdelijk naar buiten te komen.

Elke keer dat ik naar de telefoon kijk, voel ik een diepe knoop in mijn maag. Brijder bellen, de instantie die me zou kunnen helpen, stel ik steeds uit. Ik weet dat ik het moet doen, maar de schaamte en angst weerhouden me ervan. Wat als zij ook zeggen dat ik mijn ouders de waarheid moet vertellen? Dat is iets waar ik niet klaar voor ben. De gedachte alleen al maakt me misselijk.

Het wordt nog moeilijker gemaakt doordat mijn broertje vandaag thuis werkt. Ik wil mijn moeder vertellen wat er aan de hand is, maar met hem in de buurt voelt het onmogelijk. Hij weet niets van mijn worstelingen, van de diepte waarin ik me bevind. En nu vertrekt mama naar een vriendin, waardoor ik mijn kans voor vandaag voorbij zie gaan. Weer een dag uitstel, weer een dag van leugens.

Ik weet dat ik Brijder niet heb gebeld. Ik weet ook dat zij me waarschijnlijk hetzelfde zouden adviseren: "Vertel het je ouders." Maar die woorden voelen als een onmogelijke opdracht. Hoe kan ik hen confronteren met de waarheid? Hoe kan ik hen vertellen dat hun vertrouwen in mij misplaatst is, dat ik steeds dieper zink in deze verslaving? Het voelt alsof er geen weg terug is, alleen maar meer schaamte, meer verdriet.

De hele dag loop ik rond met zenuwen. Mijn gedachten zijn een constante stroom van angst en zelfverwijt. Eten lukt me niet; de spanning knijpt mijn maag dicht. Ik voel me gevangen in een situatie zonder uitweg, een constante stroom van negatieve emoties waar ik niet aan kan ontsnappen.

Vanavond moet het gebeuren. Ik heb eindelijk besloten dat ik het mijn moeder ga vertellen. De angst is allesoverheersend en ik weet nog steeds niet hoe ik het moet doen. Misschien ga ik met haar een stukje rijden, zodat mijn broertje niet in de buurt is. Misschien lukt het me dan, in de veiligheid van de auto, waar het gesprek minder direct voelt.

Maar zelfs nu, terwijl ik me voorbereid op het moment van de waarheid, voel ik me vreselijk. Mijn hart bonst in mijn borst en ik ben zo bang voor haar reactie. Gaat ze me haten? Zal ze nog van me kunnen houden na alles wat ik haar heb aangedaan? Ik weet dat het moet, dat ik niet langer kan zwijgen, maar de angst om haar teleur te stellen is verlammend.

Het voelt alsof ik aan de rand van een klif sta. De sprong naar de waarheid is eng, maar blijven waar ik ben is geen optie meer.