Hoofdstuk 12: De Zondag van Beslissingen

Het is zondag.

Ik ben de hele dag alleen maar bezig met manieren bedenken om mijn probleem aan mijn ouders te vertellen. Maar hoe ik het ook probeer te verwoorden, niks voelt goed genoeg. Ik wil geen medelijden opwekken, want dit is mijn eigen fout. Ik heb zelf gekozen om in deze situatie te belanden. Ik heb bewust die stappen gezet, en nu zou ik ineens hulp moeten vragen? Het voelt oneerlijk. Het voelt alsof ik geen recht heb om om hulp te vragen. Daarom zeg ik niks.

Mijn moeder komt zo thuis. De gedachte alleen al maakt me misselijk. Ik probeer mezelf voor te bereiden door te douchen en overweeg daarna even naar het park te gaan. Even weg, even tijd om na te denken, maar misschien ook om mijn problemen te ontwijken. Toch weet ik dat ik binnen vandaag of morgen iets moet doen om dit op te lossen. Deze spanning is ondraaglijk.

Een constante tweestrijd speelt zich in me af. Ik voel de tranen achter mijn ogen, maar ik kan niet huilen. Want als ik dat doe, als ik laat zien hoe ik me werkelijk voel, gaan mensen vragen stellen. En dat kan ik niet aan.

Mijn vader belde net. Hij wilde praten over mijn vakantie. Hoewel ik totaal geen zin had, heb ik toch maar meegedaan aan het gesprek. Ik probeer zo normaal mogelijk te doen, maar diep vanbinnen voel ik de spanning steeds verder opbouwen. Uiteindelijk begint hij over de renteverlaging op onze spaarrekeningen en hoe we in november een eenmalige uitkering van 400 euro krijgen. Hij stelt voor dat ik dat bedrag op mijn spaarrekening zet. Op dat moment stokt mijn adem, en een golf van spanning overspoelt me. Hij heeft geen idee van mijn schulden, van mijn problemen, en ik voel hoe ik opnieuw lieg. Ik voel me vreselijk.

Mijn moeder is inmiddels thuis, maar ik was vergeten dat ze vanavond uit eten gaat. Dat geeft me een beetje lucht; een moment voor mezelf. Een moment om haar niet onder ogen te hoeven komen. Tegelijkertijd besef ik dat het weer een gemiste kans is om alles op te biechten. Het lijkt wel alsof ik steeds opnieuw een excuus vind om het uit te stellen.

Morgen ga ik thuiswerken. Ik neem me voor om Brijder te bellen en het dan eindelijk te zeggen. Maar of ik dat echt ga doen? Ik weet het niet. De gedachte alleen al maakt me misselijk. De hele dag heb ik niks gegeten. Ik leef op koffie en zenuwen.

Ik lig in bed, vast in mijn gedachten. Wat moet ik doen? Hoe moet ik dit aanpakken? Het voelt alsof ik mezelf in een hoek heb gedrukt, zonder uitweg. Ik wil het zo graag vertellen, maar ik durf niet. De situatie is uit de hand gelopen, en ik heb het idee dat ik elk moment kan instorten.

Uit pure wanhoop stuurde ik eerder een bericht naar Loket Kansspel voor advies. Na lang typen en het uitstorten van mijn hart, krijg ik als antwoord: "Hallo, waar kan ik je mee helpen?" De oppervlakkigheid van die reactie snijdt diep. Het voelt alsof niemand begrijpt hoe ernstig mijn situatie is. "Laat maar," dacht ik.

Het is inmiddels 20:00. Ik heb wat gegeten, maar de rust die dat zou moeten brengen blijft uit. Ik lig in bed, moe en uitgeput. Ik wil slapen, maar ik weet dat als ik nu in slaap val, het maandag is. En maandag betekent dat ik actie moet ondernemen.