Hoofdstuk 15: De Last van Geheimen

Morgen is het vrijdag en ga ik eindelijk naar Brijder. Het voelt als een cruciaal moment in deze zware reis waarin ik al zo lang gevangen zit. De afgelopen maanden hebben me uitgeput. Het gokken heeft me niet alleen financieel, maar ook emotioneel gebroken. Ik ben echt toe aan advies, aan iemand om mee te praten. Misschien kunnen zij me helpen om de chaos in mijn hoofd op een rijtje te zetten, om weer een sprankje hoop te voelen. Want dat hoop ik zo, dat het beter kan worden, dat er licht is aan het einde van deze donkere tunnel.

Naast deze stap naar Brijder, zijn er morgen nog meer dingen die door mijn hoofd spoken. Mijn auto moet voor de APK en mijn moeder betaalt het. Weer een beetje schuld erbij. Alsof ik nog niet genoeg heb. Het voelt alsof ik van het ene probleem in het andere rol. Maar als ik mijn auto niet laat repareren, kan ik niet naar mijn werk. En dan zouden we echt verder van huis zijn. Werk is op dit moment het enige dat me nog enigszins overeind houdt, al voelt het soms ook alsof het me steeds verder wegduwt van waar ik wil zijn.

En dan is er nog iets waar ik tegenaan blijf hikken: mijn vader. Hij weet nog steeds niet van mijn probleem, en dat knaagt aan me. Ik weet dat ik het hem moet vertellen, maar elke keer als ik de woorden probeer te vinden, verstijf ik. Het voelt alsof ik hem niet alleen teleurstel, maar ook mezelf.

Mijn moeder en ik hebben erover gepraat. Ze begrijpt hoe moeilijk het voor me is, maar ze ziet ook dat ik hier niet zelf uitkom. Ze heeft voorgesteld om het tegen mijn vader te zeggen, omdat ze weet dat het me anders waarschijnlijk nooit zal lukken. Ik had het liever niet zo gewild. Ik had het zelf moeten doen, maar de waarheid is dat ik het gewoon niet kan. De angst voor zijn reactie verlamt me. Het voelt alsof ik faal, niet alleen in mijn verslaving, maar ook in het communiceren met de mensen die het meest om me geven.

Morgen is de dag. Het gaat allemaal gebeuren: de afspraak bij Brijder, de APK, en het gesprek met mijn vader, via mijn moeder. Het voelt alsof de druk hoog oploopt, maar misschien is dat precies wat ik nodig heb om door te zetten. Misschien is dit het begin van verandering.