Hoofdstuk 14: De Bekentenis 1

Die dag begon zoals veel dagen in mijn leven de laatste tijd: met een gevoel van misselijkheid en angst. Een misselijkheid die niets met voedsel te maken had, maar met het gewicht van wat ik moest doen. Ik had net mijn moeder geappt, vroeg haar wat ze die avond zou doen. Ze zei dat ze niet veel van plan was. “Thank God,” dacht ik. Dit was mijn kans.

Maar toch, het idee om het haar te vertellen maakte me letterlijk misselijk. Mijn handen trilden, mijn maag draaide om, en mijn hoofd was vol donkere gedachten. Hoe moest ik haar vertellen dat ik mezelf steeds verder in de problemen aan het storten was? En nog erger, hoe zou ze reageren? Het beeld van haar teleurgestelde gezicht, haar ogen vol verdriet, bleef in mijn hoofd opdoemen.

Ik had nog steeds niets gegeten, zelfs het avondeten leek me niet te smaken. Ik probeerde te slapen, hopend dat de rust me wat moed zou geven. Maar elke keer als ik mijn ogen sloot, voelde ik mijn hart sneller kloppen, en de zorgen raasden door mijn hoofd.

Na het eten vertelde mijn moeder dat ze een kort dutje zou doen. Dit was mijn kans, dacht ik. Ik hoopte dat we daarna nog tijd zouden hebben om te praten. Maar het wachten maakte me alleen maar zenuwachtiger. Binnen nu en een kwartier zou ik het moeten zeggen. “O God, help me,” fluisterde ik in mezelf. Ik was zo misselijk en zo bang. Het was alsof ik naar een executie liep. Ik wist dat ze boos zou worden, teleurgesteld zou zijn, misschien zelfs verdrietig. Het idee dat ik haar zo pijn zou doen, maakte het bijna ondraaglijk.

We zaten naast elkaar op de bank, maar ik durfde het niet te zeggen. Mijn lichaam leek bevroren, mijn keel zat dicht. In paniek besloot ik het maar via een app te doen. Een laffe uitweg, misschien, maar het was beter dan niets.

Ik stuurde haar een bericht: *“Kunnen we straks even praten?”* Binnen een paar seconden stuurde ze een kus-smiley terug. *Ze haat me nog niet,* dacht ik. Maar dat zou zo veranderen.

Het gesprek zelf was een nachtmerrie. Het was erger dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik voelde me na afloop nog vreselijker dan voor het gesprek. Ze zei dat ze me niet kon helpen, wat ik ergens wel begreep. Ze bleef maar herhalen dat ik niet zou stoppen, dat ik gewoon door zou gaan met het aanvragen van leningen. Elke keer als ik haar vertelde dat ik geen lening meer zou kunnen krijgen, zei ze: “Jawel, je kunt zo naar evengeldlenen.nl.”

Ze was bang dat zij er straks mee te maken zou krijgen, dat de deurwaarder zou komen, dat ik loonbeslag zou krijgen. Ze dreigde dat ze me eruit zou zetten, dat ik dakloos zou worden, en misschien wel beter bij mijn vader zou kunnen gaan wonen. Ze vroeg me waarom ik dit allemaal gedaan had. Maar hoe kon ik dat uitleggen? Ik wist het zelf niet eens.

Na het gesprek was ik compleet verdoofd. Ik had gehoopt dat ik me opgelucht zou voelen, maar het tegendeel was waar. Alles leek alleen maar erger geworden. Ik vroeg me af waarom ik het überhaupt gezegd had. Het was zoals ze zei: ik zou toch nooit stoppen.

Ik besloot een rondje te gaan lopen om mijn hoofd leeg te maken, maar mijn telefoon bleef trillen. Mijn moeder belde me met meer vragen, alsof ze de puzzel van mijn gedrag probeerde op te lossen. Ze zei iets wat me diep raakte: “Ik denk niet dat er iemand is die zo snel zoveel geld vergokt, zelfs geen rijke mensen.” Die woorden hakten er diep in. Hoe kon ik mezelf ooit vergeven voor wat ik had gedaan?

Net toen ik dacht dat ik het allemaal niet meer aankon, stuurde mijn moeder me een bericht: *“Ik zeg waarschijnlijk de verkeerde dingen, maar ik weet het ook even niet. Voel ook honderd emoties nu. Voor de verkeerde opmerkingen mijn excuses. Was er maar een handboek voor.”*

Daarna stuurde ze nog iets dat me, ondanks alles, toch een klein beetje hoop gaf: *“Als er iets is dat ik kan doen, zeg het dan en stop alsjeblieft met liegen, anders kan ik je ook niet helpen. Blijf eerlijk, dan kan ik er ook voor je zijn.”*

Het bericht raakte me. Ik voelde me nog steeds verschrikkelijk, maar ik kon haar niets kwalijk nemen. Ze probeerde me te begrijpen, ondanks haar eigen frustraties en verdriet. Dat gaf me even een sprankje verlichting in de donkere chaos die mijn leven was geworden.